കൺഫെഷണൽ – 34

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ശരാശരിയെക്കാൾ ഉയരമുള്ള, മോഹജനകമായ അലസഭാവം സ്ഫുരിയ്ക്കുന്ന ഒരു സുമുഖനായിരുന്നു മുപ്പത്തിയേഴുകാരനായ അലക്സാണ്ടർ മാർട്ടിൻ. ഒരു ഇൻവെസ്റ്റ്മെന്റ് ബ്രോക്കർ എന്ന ജോലിയ്ക്ക് അവശ്യം വേണ്ടുന്ന മൃദുഹാസം സദാസമയവും അയാളുടെ മുഖത്ത് കാണാമായിരുന്നു. ഒന്നര വർഷം മുമ്പാണ് അയാൾ ജെഴ്സിയിലേക്ക് താമസം മാറ്റിയതും ഈ ജോലിയിൽ പ്രവേശിച്ചതും. പ്രവർത്തന മേഖല ഇൻവെസ്റ്റ്മെന്റ് ബിസിനസ് ആയതുകൊണ്ടു തന്നെ സമൂഹത്തിലെ ധനികരുമായിട്ടാണ് അയാൾക്ക് എപ്പോഴും ഇടപഴകേണ്ടി വന്നിരുന്നത്. പക്ഷേ, അക്കാര്യത്തിൽ ഒട്ടും സന്തോഷവാനായിരുന്നില്ല അയാൾ എന്നതാണ് വാസ്തവം. ഈ വിഷയം പലതവണ അയാൾ തന്റെ ഭാര്യ ജോവാനോട് സൂചിപ്പിക്കുകയും ചെയ്തിരുന്നു.

 

എങ്കിലും ആശ്വാസം നൽകുന്ന ചിലതെല്ലാം അപ്പോഴും അയാളുടെ ജീവിതത്തിൽ അവശേഷിച്ചിരുന്നു. പ്രശസ്ത കലാകാരൻ എന്നൊന്നും വിശേഷിപ്പിക്കാനാവില്ലെങ്കിലും അത്യാവശ്യം നല്ലൊരു പിയാനിസ്റ്റ് ആയിരുന്നു അലക്സ് മാർട്ടിൻ. ഒരു പക്ഷേ, പേരു കേട്ടൊരു കലാകാരനായിരുന്നുവെങ്കിൽ അയാളുടെ ജീവിതം തന്നെ മറ്റൊരു തലത്തിലായേനെ. സെന്റ് ഓബിനിൽ തന്റെ വസതിയിലെ ലിവിങ്ങ് റൂമിൽ, ദൂരെ കടലിലേക്ക് നോക്കിയിരുന്ന് തികഞ്ഞ ഏകാഗ്രതയോടെ ജോഹാൻ സെബാസ്റ്റ്യൻ ബാച്ചിന്റെ മഹത്തായ ഒരു കമ്പോസിഷൻ വായിക്കുകയാണയാൾ. ഡിന്നർ ജാക്കറ്റും അയഞ്ഞ നെക്ക് ടൈയും ആയിരുന്നു അയാളുടെ വേഷം. നിർത്താതെ അടിച്ചുകൊണ്ടിരുന്ന ടെലിഫോൺ മണിനാദം അയാളുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടത് അല്പനേരം കഴിഞ്ഞിട്ടായിരുന്നു. രാത്രിയിൽ ഇത്രയും വൈകിയ വേളയിൽ ആരായിരിക്കും തന്നെ വിളിക്കുന്നതെന്ന അത്ഭുതത്തോടെ പുരികം ചുളിച്ച് അയാൾ റിസീവർ എടുത്തു.

 

“മാർട്ടിൻ ഹിയർ…”

 

“അലക്സ്…? ദിസ് ഈസ് ഹാരി… ഹാരി ഫോക്സ്…”

 

“ഡിയർ ഗോഡ്…!” അലക്സ് മാർട്ടിൻ അത്ഭുതം കൊണ്ടു.

 

“ജോവാനും കുട്ടികളും എന്തു പറയുന്നു…?”

 

“ജർമ്മനിയിൽ പോയിരിക്കുകയാണ്… ഒരാഴ്ച്ചയായി അവളുടെ സഹോദരിയുടെ കൂടെയാണ്… അവളുടെ ഭർത്താവ് ഡെട്മോൾഡിലെ നിങ്ങളുടെ ആ പഴയ സംഘത്തിലെ ഒരു മേജർ ആയിരുന്നു…”

 

“അപ്പോൾ തൽക്കാലം നിങ്ങൾ ഒറ്റയ്ക്കാണ്… ഉറങ്ങിക്കാണുമെന്നാണ് ഞാൻ വിചാരിച്ചത്…”

 

“ഒരു ഫംഗ്ഷൻ കഴിഞ്ഞ് എത്തിയപ്പോൾ കുറച്ച് ലേറ്റായി…” മാർട്ടിൻ ഇതിനോടകം ജാഗരൂകനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. ഇതുവരെയുള്ള അനുഭവം വച്ചു നോക്കിയാൽ സുഖവിവരം അറിയാനുള്ള വെറുമൊരു കോൾ അല്ല ഇതെന്ന് ഉറപ്പാണ്… “ഓകെ ഹാരീ… എന്താണ് സംഭവം…?”

 

“വീ നീഡ് യൂ അലക്സ്… അത്യാവശ്യമായിട്ട്… പക്ഷേ, പണ്ടത്തെപ്പോലെയല്ല… ഇത്തവണ അവിടെ ജെഴ്സിയിൽത്തന്നെ…”

 

“വിശ്വസിക്കാനാവാതെ അലക്സ് പൊട്ടിച്ചിരിച്ചുപോയി. “ജെഴ്സിയിലോ…? നിങ്ങളെന്താ തമാശ പറയുകയാണോ…?”

 

“താന്യാ വൊറോണിനോവ എന്നൊരു യുവതിയെക്കുറിച്ച് നിങ്ങൾ കേട്ടിട്ടുണ്ടോ…?”

 

“ഉണ്ടോയെന്നോ…? തീർച്ചയായും…” മാർട്ടിൻ പറഞ്ഞു. “കഴിഞ്ഞ ഏതാനും വർഷങ്ങളായി സംഗീതരംഗത്തെ ഏറ്റവും മികച്ച പിയാനിസ്റ്റുകളിൽ ഒരാൾ… കഴിഞ്ഞ വർഷം ആൽബർട്ട് ഹാളിൽ വച്ച് നടന്ന ഒരു കൺസെർട്ടിൽ അവളുടെ പ്രകടനം ഞാൻ കണ്ടിരുന്നു… പാരീസിൽ നിന്നുള്ള ദിനപത്രങ്ങൾ ഞങ്ങളുടെ ഓഫീസിൽ എത്തുന്നുണ്ട്… ഒരു കൺസെർട്ട് ടൂറുമായി അവൾ ഇപ്പോൾ അവിടെയാണുള്ളത്…”

 

“അല്ല… ഈ നിമിഷം അവൾ പാരീസിൽ അല്ല ഉള്ളത്…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “മിക്കവാറും ഇപ്പോൾ റെനിസിലേക്കുള്ള രാത്രിവണ്ടിയിൽ പാതിവഴി താണ്ടിയിട്ടുണ്ടാവും… അവൾ ബ്രിട്ടനിലേക്ക് കൂറു മാറുകയാണ് അലക്സ്…”

 

“എന്ത്…?!!!”

 

“ഭാഗ്യമുണ്ടെങ്കിൽ അവൾ സെന്റ് മാലോയിൽ നിന്നുള്ള ഹൈഡ്രോഫോയിലിൽ നാളെ രാവിലെ എട്ട് ഇരുപതിന് ജെഴ്സിയിലെത്തും… ജോവന്നാ ഫ്രാങ്ക് എന്ന പേരിൽ ബ്രിട്ടീഷ് പാസ്പോർട്ടുമായി…”

 

മാർട്ടിന് കാര്യങ്ങൾ ഒരുവിധം പിടികിട്ടിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. “ഞാൻ പോയി അവളെ സ്വീകരിക്കണമെന്നാണോ നിങ്ങൾ പറഞ്ഞു വരുന്നത്…?”

 

“എക്സാക്റ്റ്‌ലി… അവിടെ നിന്നും നേരെ എയർപോർട്ടിൽ ചെന്ന് പത്ത് പത്തിനുള്ള ഹീത്രൂ ഫ്ലൈറ്റിൽ അവളെ കയറ്റി വിടുക… അത്ര മാത്രം… ഇവിടെ അവളെ സ്വീകരിക്കാൻ ഞങ്ങളുണ്ടാകും… ഇത്രയും ചെയ്യുന്നതിൽ എന്തെങ്കിലും ബുദ്ധിമുട്ടുണ്ടോ…?”

 

“ബുദ്ധിമുട്ടോ…? ഒരിക്കലുമില്ല… അവളെ കണ്ടാൽ എനിക്ക് തിരിച്ചറിയാനാകും… മുമ്പ് നടന്ന ഒരു പ്രോഗ്രാമിന്റെ പ്രൊമോ ഇപ്പോഴും എന്റെ കൈവശമുണ്ട്… അതിൽ അവളുടെ ഫോട്ടോയുണ്ട്…”

 

“ഫൈൻ…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “റെനിസിൽ എത്തിയ ഉടൻ അവൾ ഞങ്ങളുടെ ഒരു ഏജന്റിന് ഫോൺ ചെയ്യും… ഹാർബറിൽ നിങ്ങളെ പ്രതീക്ഷിച്ചുകൊള്ളുവാൻ ഞങ്ങൾ അവളോട് പറയാം…”

 

“ആ ഫോൺ ഇങ്ങ് തരൂ…” ഫെർഗൂസൺ ഫോക്സിനോട് പറഞ്ഞു. അയാൾ ഫോൺ കൈമാറി.

 

“ഫെർഗൂസൺ ഹിയർ…”

 

“ഹലോ സർ…” മാർട്ടിൻ പറഞ്ഞു.

 

“വീ ആർ വെരി ഗ്രേറ്റ്ഫുൾ…”

 

“നത്തിങ്ങ് റ്റു ഇറ്റ് സർ… ഒരു കാര്യം മാത്രം… എതിരാളികളെക്കുറിച്ച് ഒന്നും പറഞ്ഞില്ല…?”

 

“അങ്ങനെ ആരും തന്നെ ഉണ്ടാവാൻ സാദ്ധ്യതയില്ല… മറ്റിടങ്ങളിലായിരിക്കും KGB അവളെ പ്രതീക്ഷിക്കുക… ചാൾസ് ഡിഗോൾ എയർപോർട്ട്… പിന്നെ, കലൈസ്, ബൂലോൺ എന്നീ ഹാർബറുകളിലും… ഞാൻ ഫോൺ ഹാരിയ്ക്ക് കൊടുക്കാം…”

 

“എന്തായാലും ഞങ്ങൾ വിവരങ്ങൾ ലഭിക്കുന്ന മുറയ്ക്ക് അറിയിക്കാം അലക്സ്… എന്തെങ്കിലും പ്രശ്നമുണ്ടെങ്കിൽ തിരികെ വിളിക്കാനായി ഈ നമ്പർ ഞാൻ തരാം…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു.

 

മാർട്ടിൻ നമ്പർ എഴുതിയെടുത്തു. “ഇത് നിസ്സാര സംഗതിയായിരിക്കും… ഇൻവെസ്റ്റ്മെന്റ് ബിസിനസിൽ നിന്നും എനിക്കൊരു ചെയ്ഞ്ച്… ഐ വിൽ ബീ ഇൻ ടച്ച്…”

 

പൂർണ്ണമായും ഉർജ്ജസ്വലനായിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു അലക്സ് മാർട്ടിൻ. ഇനിയിപ്പോൾ ഉറങ്ങാമെന്ന പ്രതീക്ഷയില്ല… കാര്യങ്ങൾ ചൂടായി വരുന്നു… ഗ്ലാസിൽ വോഡ്കയും ടോണിക്കും പകർന്നെടുത്ത് അയാൾ പിയാനോയുടെ നേർക്ക് നടന്നു.

 

                                            ***

 

പാരീസിലുള്ള സോവിയറ്റ് എംബസിയിലെ ഒരു സെക്ഷൻ ആയിരുന്നു ബ്യൂറോ ഫൈവ്. ഫ്രാൻസിലെ കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയുമായി അടുത്ത ബന്ധം പുലർത്തിയിരുന്ന അവർ ട്രേഡ് യൂണിയനുകളിൽ തങ്ങളുടെ ചാരന്മാരെ നുഴഞ്ഞു കയറാൻ സഹായിക്കുക പോലുള്ള  ജോലികൾ ചെയ്തു വന്നു. സെന്റ് മാലോയെയും പരിസരപ്രദേശങ്ങളെയും കുറിച്ചുള്ള ഫയലുകളിൽ ഏറെ നേരം പരതിയെങ്കിലും യാതൊരു വിവരവും ടർക്കിന് ലഭിച്ചില്ല.

 

“കോമ്രേഡ്, പ്രശ്നമെന്താണെന്ന് വച്ചാൽ….” തിരിച്ച് ഓഫീസിലെത്തിയ ടർക്കിൻ ബെലോവിനോട് പറഞ്ഞു. “ഫ്രഞ്ച് കമ്യൂണിസ്റ്റ് പാർട്ടിയെ ഒട്ടും തന്നെ വിശ്വസിക്കാൻ പറ്റില്ല… ഒരു പ്രശ്നം വരുമ്പോൾ പാർട്ടിയെക്കാളുപരി ഫ്രഞ്ച് ദേശീയതയ്ക്കാണ് ജനങ്ങൾ മുൻതൂക്കം നൽകുന്നത്…”

 

“അതെനിക്കറിയാം…” ബെലോവ് പറഞ്ഞു. “ജന്മനായുള്ള ഇവരുടെ ശ്രേഷ്ഠ ചിന്താഗതിയിൽ നിന്നും ഉരുത്തിരിയുന്നതാണത്…” മേശപ്പുറത്ത് നിവർത്തിയിട്ടിരിക്കുന്ന ഏതാനും കടലാസുകൾ അയാൾ ചൂണ്ടിക്കാണിച്ചു. “ജെഴ്സിയെക്കുറിച്ച് ആഴത്തിലുള്ള ഒരു പഠനം നടത്തുകയായിരുന്നു ഞാൻ… നമ്മുടെ പ്രശ്നത്തിനുള്ള പരിഹാരം വളരെ ലളിതമാണ്… പാരീസിന് വെളിയിലുള്ള ആ ചെറിയ എയർഫീൽഡ് ഓർമ്മയുണ്ടോ നിങ്ങൾക്ക്…? നാം മുമ്പ് ഉപയോഗപ്പെടുത്തിയിട്ടുള്ളത്…?”

 

“ക്രോക്സ് അല്ലേ…?” ടർക്കിൻ ചോദിച്ചു. “ല്യൂബെൽ എയർ ടാക്സിയുടെ കാര്യമാണോ…?”

 

“അതെ… ജെഴ്സി എയർപോർട്ട് അതിരാവിലെ തന്നെ തുറക്കും… ഏഴുമണിയോടെ നിങ്ങൾക്കവിടെ ലാന്റ് ചെയ്യാനാവും… ഹാർബറിൽ എത്തുന്ന അവളെ സന്ധിക്കാൻ ധാരാളം സമയമുണ്ടാകും… പതിവ് പോലെ ഇഷ്ടമുള്ള പാസ്പോർട്ട് തെരഞ്ഞെടുത്തോളൂ… ഒരു ഫ്രഞ്ച് ബിസിനസ്മാൻ എന്ന വ്യാജേന പോകുന്നതായിരിക്കും നല്ലത്…”

 

 

“പക്ഷേ, എങ്ങനെയാണ് അവളെ തിരികെ കൊണ്ടുവരിക…?” ടർക്കിൻ ചോദിച്ചു. “ജെഴ്സി എയർപോർട്ടിൽ നിന്നും റിട്ടേൺ ഫ്ലൈറ്റ് പിടിക്കണമെങ്കിൽ കസ്റ്റംസ് & എമിഗ്രേഷൻ പരിശോധന എന്ന കടമ്പ കടന്നേ പറ്റൂ… അത് നടക്കുന്ന കാര്യമല്ല… അവിടെ വച്ച് ബഹളമുണ്ടാക്കാൻ അവൾക്ക് എളുപ്പമായിരിക്കും…”

 

“ക്ഷമിക്കണം, കോമ്രേഡ് കേണൽ…” ഷെപ്പിലോവ് ഇടയിൽ കയറി. “ഈ വിഷയത്തിൽ അവളുടെ മൗനമാണ് നമുക്ക് മുഖ്യം എന്നതിനാൽ അവളെ തിരികെ കൊണ്ടുവരേണ്ട ആവശ്യം തന്നെ എന്താണ്…? അതോ, എന്റെ ചിന്താഗതിയിൽ എന്തെങ്കിലും തെറ്റുണ്ടോ…?”

 

“തീർച്ചയായും തെറ്റുണ്ട്…” തണുപ്പൻ മട്ടിൽ ബെലോവ് പറഞ്ഞു. “ഏത് സാഹചര്യത്തിലായാലും, എത്ര ബുദ്ധിമുട്ടിയിട്ടാണെങ്കിലും ജനറൽ മസ്‌ലോവ്സ്കിയ്ക്ക് അവളെ തിരികെ വേണം… അവളെ വെടിവച്ചു കൊല്ലേണ്ടി വന്നു എന്ന് റിപ്പോർട്ട് ചെയ്യാനായിരുന്നു നിങ്ങളുടെ പ്ലാൻ എങ്കിൽ അതിനോട് യോജിക്കാനാവില്ല എനിക്ക്… ഒരു എളുപ്പമാർഗ്ഗമുണ്ട്… ജെഴ്സി ടൂറിസത്തിന്റെ ചില ലഘുലേഖകൾ പ്രകാരം ജെഴ്സിയിലെ സെന്റ് ഹെലിയർ ഹാർബറിൽ ബോട്ടുകൾ വാടകയ്ക്ക് കൊടുക്കുന്നുണ്ട്… നാട്ടിൽ കടൽ യാത്ര നിങ്ങൾക്ക് ഒരു ഹോബി ആയിരുന്നില്ലേ ടർക്കിൻ…?”

 

“അതെ കോമ്രേഡ്…”

 

“നല്ലത്… എങ്കിൽ പിന്നെ ഒരു മോട്ടോർ ലോഞ്ച് വാടകയ്ക്കെടുത്ത് ജെഴ്സിയിൽ നിന്നും സെന്റ് മാലോയിലേക്ക് കടൽയാത്ര നടത്തുക എന്നത് നിങ്ങളുടെ കഴിവുകൾ വച്ചു നോക്കിയാൽ അത്ര ബുദ്ധിമുട്ടുള്ള കാര്യമല്ല… അവിടെ നിന്നും ഒരു കാർ വാടകയ്ക്കെടുത്ത് റോഡ് മാർഗ്ഗം അവളെ ഇവിടെയെത്തിക്കുക…”

 

“വളരെ നല്ല ആശയം കേണൽ…”

 

ഒരു ട്രേയിൽ കോഫിയുമായി ഇറാനാ വ്രോൺസ്കി മുറിയ്ക്കുള്ളിലെത്തി. “എക്സലന്റ്… ഇനി വേണ്ടത് ആ ല്യൂബെലിനെ ഉറക്കത്തിൽ നിന്നും വിളിച്ചുണർത്തുക എന്നതാണ്… കൃത്യ സമയത്ത് തന്നെ പുറപ്പെടുക എന്നതാണ് മുഖ്യം…” ബെലോവ് പറഞ്ഞു.

 

                                                    ***

 

ട്രെയിൻ യാത്രയിൽ ഏതാണ്ട് മുഴുവൻ സമയവും ഉറങ്ങുവാൻ കഴിഞ്ഞു എന്നത് താന്യയ്ക്ക് അത്ഭുതമായിരുന്നു. പാരീസ് മുതൽ ഒപ്പം യാത്ര ചെയ്തിരുന്ന രണ്ട് വിദ്യാർത്ഥിനികളാണ് റെനിസിൽ എത്തിയപ്പോൾ അവളെ വിളിച്ചുണർത്തിയത്. പുലർച്ചെ മൂന്നര ആയിരിക്കുന്നു. മഴ ശമിച്ചുവെങ്കിലും പ്ലാറ്റ്ഫോമിൽ നല്ല തണുപ്പുണ്ട്. സ്റ്റേഷന് വെളിയിൽ, രാത്രി മുഴുവൻ പ്രവർത്തിക്കുന്ന ഒരു കഫേയെക്കുറിച്ച് ആ വിദ്യാർത്ഥിനികൾക്ക് അറിയാമായിരുന്നു. അവർ അവൾക്ക് അങ്ങോട്ടുള്ള വഴി പറഞ്ഞു കൊടുത്തു. അധികം കസ്റ്റമേഴ്സൊന്നും ഇല്ലാത്ത അവിടെ വളരെ ഊഷ്മളമായ പെരുമാറ്റമാണ് അവൾക്ക് ലഭിച്ചത്. കോഫിയും ഓംലെറ്റും ഓർഡർ ചെയ്തിട്ട് ഡെവ്‌ലിനെ വിളിക്കുവാനായി അവൾ തൊട്ടടുത്തുള്ള പബ്ലിക്ക് ടെലിഫോൺ ബൂത്തിലേക്ക് കയറി.

 

                                                                ***

 

“ആർ യൂ ഓൾറൈറ്റ്…?” ആകാംക്ഷയോടെ കാത്തിരിക്കുകയായിരുന്ന ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

 

“ഫൈൻ…” അവൾ പറഞ്ഞു. “ട്രെയിനിൽ ഞാൻ സുഖമായി ഉറങ്ങി… ഡോണ്ട് വറി… ഞാൻ എവിടെയാണെന്ന് ഒരു പിടിയുമുണ്ടാവില്ല അവർക്ക്… എപ്പോഴാണ് നമുക്ക് തമ്മിൽ കാണാനാവുക…?”

 

“പെട്ടെന്ന് തന്നെ…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “ഞങ്ങൾക്ക് ആദ്യം നിന്നെ സുരക്ഷിതമായി ലണ്ടനിൽ എത്തിക്കേണ്ടതുണ്ട്… ഞാൻ പറയുന്നത് ശ്രദ്ധിച്ചു കേൾക്കണം… ഹൈഡ്രോഫോയിലിൽ ജെഴ്സിയിൽ എത്തുന്ന നിന്നെ സ്വീകരിക്കാനായി മാർട്ടിൻ എന്നൊരാൾ ഹാർബറിൽ ഉണ്ടാകും… അലക്സാണ്ടർ മാർട്ടിൻ… നിന്റെ ഒരു ആരാധാകനും കൂടിയാണെന്ന് കൂട്ടിക്കോളൂ… അതുകൊണ്ട് നിന്നെ തിരിച്ചറിയാൻ അയാൾക്ക് ഒരു ബുദ്ധിമുട്ടുമുണ്ടാവില്ല…”

 

“ഐ സീ… എനിതിങ്ങ് എൽസ്…?”

 

“നോട്ട് റിയലി…”

 

“ഗുഡ്… എന്നാൽ പിന്നെ ഞാനെന്റെ ഓംലെറ്റ് കഴിക്കാൻ നോക്കട്ടെ, പ്രൊഫസർ…”

 

അവൾ ലൈൻ കട്ട് ചെയ്തതും ഡെവ്‌ലിൻ റിസീവർ താഴെ വച്ചു. “മിടുക്കിക്കുട്ടി തന്നെ…” കിച്ചണിലേക്ക് നടക്കവെ അദ്ദേഹം മന്ത്രിച്ചു.

 

ഇതേ സമയം, തന്റെ കോട്ടേജിൽ, ഈ വിവരങ്ങളെല്ലാം പോൾ ചെർണിയെ അറിയിക്കുവാനായി ഫോൺ ചെയ്യുകയായിരുന്നു ഹാരി ക്യുസെയ്ൻ.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...