കൺഫെഷണൽ – 64

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ഡൺഹില്ലിലെ ഒരു ലോക്കൽ ഗ്യാരേജിൽ നിന്നും കടം വാങ്ങിയ ഒരു നീല ഫോർഡ് വാനിലാണ് ഡെവ്‌ലിനും ഫോക്സും ട്രെന്റും പോലീസ് സെർജന്റ് ബ്രോഡിയും കൂടി ലാർവിക്കിലേക്ക് തിരിച്ചത്. ഗ്രാമത്തിലെ ജനറൽ സ്റ്റോറിന് വെളിയിൽ വാഹനം പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് സെർജന്റ് ബ്രോഡി ഇറങ്ങി ആ സ്റ്റോറിനുള്ളിലേക്ക് പോയി. അഞ്ച് മിനിറ്റ് കഴിഞ്ഞ് തിരിച്ചെത്തിയ അയാൾ വീണ്ടും ഡ്രൈവിങ്ങ് സീറ്റിലേക്ക് കയറി.

 

“ഹെക്ടർ മൺഗോ കുറച്ച് മുമ്പ് ഇവിടെ വന്ന് സാധനങ്ങൾ വാങ്ങി പോയിരുന്നുവത്രെ…” ബ്രോഡി പറഞ്ഞു. “സ്റ്റോറിന്റെ ഉടമയായ ആ വൃദ്ധ വൈകുന്നേരങ്ങളിൽ ഒരു സലൂൺ ബാറും പബ്ബും കൂടി നടത്തുന്നുണ്ട്… മൺഗോ സഹോദരന്മാർ ഈ പരിസരത്ത് തന്നെയാണ് ഉള്ളതെന്നാണ് അവർ പറയുന്നത്… പക്ഷേ, അപരിചിതരെ ആരെയും ഇവിടെങ്ങും കണ്ടില്ലത്രെ… ഇതുപോലുള്ള ചെറിയ ഗ്രാമത്തിൽ അങ്ങനെ ആരെങ്കിലും വന്നാൽത്തന്നെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടാതെ പോകാൻ ഒരു സാദ്ധ്യതയുമില്ലെന്നാണവർ പറയുന്നത്…”

 

വാനിന്റെ പിറകിലെ ജാലകത്തിലൂടെ ഡെവ്‌ലിൻ തിരിഞ്ഞു നോക്കി. അവർ അങ്ങോട്ട് എത്തിയ ആ ഒരു തെരുവ് മാത്രമേ ആ പ്രദേശത്ത് കാണാനുള്ളൂ. കല്ലുകൊണ്ട് പണിത ഒരു നിര കോട്ടേജുകൾ, ഒരു പബ്ബ്, പിന്നെ ആ സ്റ്റോർ. അവയ്ക്ക് പിന്നിൽ കുത്തനെ ഉയർന്ന് നിൽക്കുന്ന കുന്നുകൾ. “അവർ പറഞ്ഞത് ശരിയാണ്… പുതിയതായി ആരു വന്നാലും ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടാതെ പോകില്ല…”

 

ബ്രോഡി എഞ്ചിൻ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തു. ചാരനിറമുള്ള കന്മതിലുകൾ ഇരുവശവും അതിരിടുന്ന ഇടുങ്ങിയ തെരുവിലൂടെ വാൻ മുന്നോട്ട് നീങ്ങി. “ഇതാണ് ഇവിടെയുള്ള ഒരേയൊരു പാത… ഇത് അവസാനിക്കുന്നത് അവരുടെ ഫാമിലും…” ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ കഴിഞ്ഞ് അയാൾ തുടർന്നു. “ഇവിടെ വരെയേ നമുക്ക് പോകാനാവൂ… ഇനിയും മുന്നോട്ട് പോയാൽ അവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽപ്പെട്ടെന്നിരിക്കും…”

 

പാതയോരത്തെ മരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിലേക്ക് ഇറക്കി വാഹനം പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് അവർ എല്ലാവരും പുറത്തിറങ്ങി. “എന്തു ദൂരമുണ്ട് ഇനി…?” ട്രെന്റ് ചോദിച്ചു.

 

“കാൽ മൈലിൽ താഴെ… വരൂ, ഞാൻ കാണിച്ചു തരാം…”

 

മരക്കൂട്ടങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ കുന്നിൻമുകളിലേക്ക് നീങ്ങിയ അവർ കുറ്റിക്കാടുകൾ താണ്ടി നിറുകയിൽ എത്തി. കുത്തനെയുള്ള ഗർത്തത്തിനരികിൽ ശ്രദ്ധയോടെ നിന്നുകൊണ്ട് ട്രെന്റ് പറഞ്ഞു. “അതാ, നോക്കൂ…”

 

നൂറോ ഇരുനൂറോ വാര അകലെ താഴ്‌വാരത്തിൽ സ്ഥിതി ചെയ്യുന്ന ആ ഫാം കാണാൻ സാധിക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു. “കാനറി റോയിൽ എത്തിയത് പോലെയുണ്ട്…” ഡെവ്‌ലിൻ മന്ത്രിച്ചു.

 

“യെസ്… ഏതാണ്ട് അതുപോലെ തന്നെയുണ്ട്…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “ഒരു മനുഷ്യനെപ്പോലും കാണാനില്ലല്ലോ അവിടെ…”

 

“അതിലും പ്രധാനം ആ ജീപ്പിന്റെ അടയാളം പോലും അവിടെയില്ല എന്നതാണ്…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “ഒരു പക്ഷേ, എന്റെ കണക്കുകൂട്ടൽ തെറ്റിപ്പോയിരിക്കാം…”

 

ആ നിമിഷമാണ് മൺഗോ സഹോദരന്മാർ ഇരുവരും അടുക്കളവാതിൽ തുറന്ന് പുറത്തിറങ്ങി മുറ്റത്ത് കൂടി മറുവശത്തേക്ക് നടന്നത്. “അത് അവരായിരിക്കണം…” പോക്കറ്റിൽ നിന്നും സെയ്സ് ഫീൽഡ് ഗ്ലാസ് എടുത്ത് ഫോക്സ് അങ്ങോട്ട് ഫോക്കസ് ചെയ്തു. “കണ്ടാൽ ഗുണ്ടകളെപ്പോലുള്ള രണ്ടുപേർ…” മുറ്റത്തിനപ്പുറമുള്ള ധാന്യപ്പുരയിലേക്ക് കയറിപ്പോയ അവരെ നോക്കിക്കൊണ്ട് അദ്ദേഹം കൂട്ടിച്ചേർത്തു.

 

ഒരു നിമിഷം കഴിഞ്ഞതും മൊറാഗ് ഫിൻലേ ദൃഷ്ടിപഥത്തിലെത്തി.

 

“അത് ആ പെൺകുട്ടിയാണ്… അവൾ ആകാനേ തരമുള്ളൂ…” ആവേശത്തോടെ ട്രെന്റ് പറഞ്ഞു. “റീഫർകോട്ട്, ടാം ഓ’ഷാന്റർ… പറഞ്ഞിരിക്കുന്ന വിവരണങ്ങൾ എല്ലാം യോജിക്കുന്നുണ്ട്…”

 

“ജീസസ്, മേരി & ജോസഫ്…!” ഡെവ്‌ലിൻ മന്ത്രിച്ചു. “എന്റെ ഊഹം ശരിയായിരുന്നു… ഹാരി ആ വീടിനുള്ളിൽത്തന്നെ ഉണ്ടായിരിക്കണം…”

 

“എങ്ങനെയാണ് ഈ വിഷയം നമ്മൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാൻ പോകുന്നത്…?” ട്രെന്റ് സംശയം ഉന്നയിച്ചു.

 

“നിങ്ങൾ രണ്ടുപേരുടെ കൈയിലും പേഴ്സണൽ റേഡിയോകൾ ഇല്ലേ…?” ഫോക്സ് ആരാഞ്ഞു.

 

“തീർച്ചയായും…”

 

“റൈറ്റ്… അതിലൊന്ന് എനിക്ക് തരൂ… ഡെവ്‌ലിനും ഞാനും കൂടി ഫാമിന്റെ പിൻഭാഗത്തു കൂടി അങ്ങോട്ട് ചെല്ലാം… ഭാഗ്യം തുണച്ചാൽ അപ്രതീക്ഷിതമായ ഒരു ആക്രമണത്തിലൂടെ ഞങ്ങൾ അവരെ കീഴെപ്പെടുത്തും… നിങ്ങൾ ഇരുവരും തിരികെ ചെന്ന് വാനിൽ കാത്തിരിക്കുക… ശുഭവാർത്ത ഞാൻ അറിയിക്കുന്ന നിമിഷം ഒരു എക്സ്പ്രസ് ട്രെയിൻ പോലെ വാനുമായി നിങ്ങൾ അവിടെ പാഞ്ഞെത്തുക…”

 

“ഫൈൻ…”

 

ട്രെന്റും ബ്രോഡിയും തിരികെ റോഡിലേക്ക് നടന്നു. ഡെവ്‌ലിൻ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും വാൾട്ടർ PPK പിസ്റ്റൾ എടുത്ത് കോക്ക് ചെയ്തു. ഫോക്സും തന്റെ റിവോൾവർ എടുത്ത് റെഡിയാക്കി.

 

ഡെവ്‌ലിൻ പുഞ്ചിരിച്ചു. “ഒരു കാര്യം ഓർമ്മയിരിക്കട്ടെ… രണ്ടാമതൊരു അവസരം നൽകുന്ന കൂട്ടത്തിൽപ്പെട്ടയാളല്ല ഹാരി ക്യുസെയ്ൻ…”

 

“ആ ഭയം വേണ്ട…” പുഞ്ചിരിച്ചുകൊണ്ട് ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “അങ്ങനെയൊരു അവസ്ഥ ഞാൻ വരുത്തി വയ്ക്കില്ല…” നനഞ്ഞു കിടക്കുന്ന പുൽമേട്ടിലൂടെ അദ്ദേഹം കുന്നിന്റെ മറുഭാഗത്തേക്ക് ഇറങ്ങുവാൻ ആരംഭിച്ചു. പിന്നാലെ ഡെവ്‌ലിനും.

 

                                                        ***

 

ഉറക്കമുണർന്ന മൊറാഗ് കുറച്ചു നേരം സീലിങ്ങിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട് വെറുതെ കിടന്നു. പിന്നീടാണ് താൻ എവിടെയാണ് കിടക്കുന്നതെന്ന് അവൾക്ക് ഓർമ്മ വന്നത്. തല ചരിച്ച് നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് അവൾക്കരികിൽ ശാന്തമായി ഉറങ്ങുന്ന ക്യുസെയ്നെയാണ്. മന്ദഗതിയിൽ ശ്വാസമെടുത്തുകൊണ്ട് യാതൊരു അല്ലലുമില്ലാതെ ഉറങ്ങുന്ന അയാളുടെ വലതുകൈയിൽ സ്റ്റെച്ച്കിൻ പിസ്റ്റൾ അപ്പോഴുമുണ്ടായിരുന്നു. അയാളെ ശല്യപ്പെടുത്താതെ പതുക്കെ എഴുന്നേറ്റ അവൾ ഒന്ന് മൂരിനിവർത്തി ജാലകത്തിനരികിലേക്ക് നടന്നു. പുറത്തേക്ക് നോക്കിയ അവൾ കണ്ടത് മുറ്റത്തിനപ്പുറത്തെ ധാന്യപ്പുരയിലേക്ക് പോകുന്ന ഹെക്ടർ മൺഗോയെയും ആംഗസിനെയുമാണ്. വാതിൽ തുറന്ന് സ്റ്റെയർകെയ്സിന്റെ മുകളിലത്തെ പടിയിൽ നിൽക്കവെ അവൾ ധാന്യപ്പുരയിൽ നിന്നും ഏതോ ഒരു എഞ്ചിൻ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്യുന്ന ശബ്ദം കേട്ടു. അതെന്താണെന്ന ആകാംക്ഷയോടെ ഏതാനും നിമിഷങ്ങൾ ശ്രദ്ധിച്ചതിന് ശേഷം പടികളിറങ്ങി അവൾ അങ്ങോട്ട് നടന്നു.

 

കിടക്കയിൽ ഒന്ന് തിരിഞ്ഞ് നിവർന്ന ക്യുസെയ്ൻ കണ്ണു തുറന്ന് പെട്ടെന്ന് തന്നെ ബോധാവസ്ഥയിലേക്കെത്തി. മൊറാഗിന്റെ അസാന്നിദ്ധ്യം ശ്രദ്ധിച്ച അയാൾ തൊട്ടടുത്ത നിമിഷം ചാടിയെഴുന്നേറ്റു. അപ്പോഴാണ് തുറന്നു കിടക്കുന്ന വാതിൽ അയാൾ കണ്ടത്.

 

                                                  ***

 

വാറ്റുചാരായത്തിന്റെ ഗന്ധം നിറഞ്ഞിരുന്നു ആ ധാന്യപ്പുരയുടെയുള്ളിൽ എമ്പാടും. വൈദ്യുതി ഉത്പാദിപ്പിക്കുന്നതിനുള്ള പെട്രോൾ ജനറേറ്റർ സ്റ്റാർട്ട് ചെയ്തിട്ട് ഹെക്ടർ വാറ്റിന്റെ മൂടി തുറന്ന് പരിശോധിച്ചു.

 

“കുറച്ചുകൂടി പഞ്ചസാര വേണം…” അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

“ഞാൻ എടുത്തുകൊണ്ടുവരാം…” ആംഗസ് തല കുലുക്കി.

 

വാതിൽ തുറന്ന് ആംഗസ് തൊട്ടടുത്തുള്ള ഷെഡ്ഡിനുള്ളിലേക്ക് കയറി. വ്യാജവാറ്റിന് ആവശ്യമായ വിവിധയിനം സാധനങ്ങളും കുറേ പഞ്ചസാരച്ചാക്കുകളും അതിനകത്തുണ്ടായിരുന്നു. ഒരു പഞ്ചസാരച്ചാക്ക് എടുത്ത് ചുമലിൽ വയ്ക്കാനൊരുങ്ങവെയാണ് പലകയാൽ നിർമ്മിച്ച ചുമരിന്റെ വിടവിലൂടെ അയാൾ പുറത്ത് നിൽക്കുന്ന മൊറാഗിനെ കണ്ടത്. ധാന്യപ്പുരയുടെ ഉള്ളിൽ എന്താണ് നടക്കുന്നതെന്ന് എത്തി നോക്കുകയായിരുന്നു അവൾ. പഞ്ചസാരച്ചാക്ക് താഴെ വച്ചിട്ട് ഒരു ചെറുപുഞ്ചിരിയോടെ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ അയാൾ പതുക്കെ പുറത്തേക്ക് വന്നു.

 

അയാൾ നടന്നടുക്കുന്നത് അവൾ അറിയുന്നതേയുണ്ടായിരുന്നില്ല. പിന്നിലൂടെ വന്ന് ആരോ വായ് പൊത്തിപ്പിടിച്ചപ്പോൾ നിലവിളിക്കാൻ പോലും പറ്റാതെ അവൾ പിടഞ്ഞു. മൊറാഗിനെ പൊക്കിയെടുത്ത് ആംഗസ് ധാന്യപ്പുരയുടെ ഉള്ളിലേക്ക് നടക്കവെ കൈകാലുകളിട്ടടിച്ച് അവൾ പ്രതിരോധിക്കാൻ ശ്രമിച്ചു.

 

വാറ്റ് ഇളക്കിക്കൊണ്ടിരുന്ന ഹെക്ടർ തിരിഞ്ഞു. “എന്താണിത്…?”

 

“ഈ ഒളിഞ്ഞു നോട്ടക്കാരിയെ അല്പം മര്യാദ പഠിപ്പിക്കാനുണ്ട്…” ആംഗസ് പറഞ്ഞു.

 

താഴെയിറക്കിയതും അവൾ അയാളെ സർവ്വശക്തിയുമെടുത്ത് അടിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. ആംഗസ് കൈ മടക്കി ആഞ്ഞൊരു പ്രഹരം നൽകിയതോടെ അവൾ പിറകോട്ട് മറിഞ്ഞ് ചാക്കുകെട്ടുകളുടെ മുകളിലേക്ക് മലർന്ന് വീണു.

 

അവൾക്ക് ഇരുവശത്തുമായി കാൽ കവച്ചു നിന്നിട്ട് അയാൾ തന്റെ ബെൽറ്റിന്റെ ബക്ക്‌ൾ അഴിക്കുവാൻ തുടങ്ങി. “മര്യാദ… അതെന്താണെന്ന് നിന്നെയിന്ന് പഠിപ്പിക്കാൻ പോകുകയാണ് ഞാൻ…”

 

“ആംഗസ്…!” വാതിൽ തുറന്ന് ഉള്ളിലെത്തിയ ക്യുസെയ്ൻ വിളിച്ചു. “ജന്മനാൽ തന്നെ തന്തയില്ലാത്തവനാണോ അതോ അതിന് പഠിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുകയാണോ നീ…?”

 

റെയിൻകോട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിൽ അലക്ഷ്യമായി കൈകൾ തിരുകി നിൽക്കുന്ന ക്യുസെയ്ന്റെ നേർക്ക് ആംഗസ് തിരിഞ്ഞു. പിന്നെ താഴെക്കിടക്കുന്ന ഷവൽ എടുക്കുവാനായി കുനിഞ്ഞു. “എടാ കുള്ളാ, നിന്റെ തല അടിച്ചു തകർക്കും ഞാനിന്ന്…”

 

“IRA യിൽ നിന്ന് ചിലതെല്ലാം പഠിച്ചിട്ടുണ്ട് ഞാൻ…” ക്യുസെയ്ൻ പറഞ്ഞു. “നിന്നെപ്പോലുള്ള തന്തയില്ലാത്തവന്മാർക്കുള്ള ഒരു പ്രത്യേകതരം ശിക്ഷ…”

 

ക്യുസെയ്ന്റെ പോക്കറ്റിൽ നിന്നും പുറത്ത് വന്ന സ്റ്റെച്ച്കിൻ ചെറുതായി ഒന്ന് മുരടനക്കി. ആംഗസ് മൺഗോയുടെ വലതുകാൽമുട്ട് തകർത്തുകൊണ്ട് വെടിയുണ്ട തുളഞ്ഞു കയറി. ഒരു ആർത്തനാദത്തോടെ പിറകോട്ട് മറിഞ്ഞ അയാൾ ജനറേറ്ററിന്റെ മുകളിലേക്ക് വീണു. ഇരുകൈകൾ കൊണ്ടും കാൽമുട്ട് പൊത്തിപ്പിടിച്ച് അവിടെ നിന്നും ഉരുണ്ട് മാറിയ അയാളുടെ വിരലുകൾക്കിടയിലൂടെ രക്തം ചീറ്റുന്നുണ്ടായിരുന്നു. ഇതെല്ലാം കണ്ട് ഭയന്ന ഹെക്ടർ മൺഗോ കൈകൾ ഉയർത്തി നിലവിളിച്ചുകൊണ്ട് പുറത്തേക്കോടി അപ്രത്യക്ഷനായി.

 

ആംഗസിനെ അവഗണിച്ച് ക്യുസെയ്ൻ മൊറാഗിനെ പിടിച്ചെഴുന്നേൽപ്പിച്ചു. “നിനക്ക് കുഴപ്പമൊന്നുമില്ലല്ലോ…?”

 

അവൾ തിരിഞ്ഞ് താഴെ വീണുകിടക്കുന്ന ആംഗസിനെ നോക്കി. രോഷവും അപമാനഭാരവും തെളിഞ്ഞു കാണാമായിരുന്നു അവളുടെ മുഖത്ത്. “ഇല്ല… അതിനുള്ള സമയം കിട്ടിയില്ല അയാൾക്ക്…”

 

അവളുടെ കൈയിൽ പിടിച്ച് പുറത്തു കടന്ന ക്യുസെയ്ൻ മുറ്റത്തു കൂടി അടുക്കളവാതിലിന് നേർക്ക് നടന്നു. മൊറാഗ് വാതിൽ തുറന്നതും മുറ്റത്ത് കിടന്നിരുന്ന വാനിന്റെ പിന്നിൽ നിന്നും മുന്നിലേക്ക് വന്ന ഹാരി ഫോക്സ് വിളിച്ചു പറഞ്ഞു. “ക്യുസെയ്ൻ, അനങ്ങിപ്പോകരുത് അവിടെ നിന്ന്...!”

 

ഞൊടിയിടയിൽ ആ ശബ്ദം തിരിച്ചറിഞ്ഞ ക്യുസെയ്ൻ ആ പെൺകുട്ടിയെ വാതിലിനുള്ളിലൂടെ തള്ളി അകത്തേക്ക് വിട്ടിട്ട് വെട്ടിത്തിരിഞ്ഞ് വെടിയുതിർത്തു. ഒറ്റനിമിഷത്തിനുള്ളിലായിരുന്നു ഇതെല്ലാം സംഭവിച്ചത്. വാനിന്റെ നേർക്ക് മലർന്നു വീണ ഫോക്സിന്റെ കൈയിൽ നിന്നും റിവോൾവർ തെറിച്ചു പോയി. അതേ നിമിഷം തന്നെ മറവിൽ നിന്നും വെളിയിലെത്തിയ ഡെവ്‌ലിന്റെ പിസ്റ്റളിൽ നിന്ന് രണ്ട് തവണ വെടിയുതിർന്നു. ആദ്യത്തെ ബുള്ളറ്റ് ക്യുസെയ്ന്റെ കോട്ടിന്റെ ഇടതു കൈ ചീന്തിക്കൊണ്ട് കടന്നു പോയി. രണ്ടാമത്തേത് ചുമലിലാണ് ഏറ്റത്. ഒന്ന് വട്ടം കറങ്ങിയ ക്യുസെയ്ൻ അടുക്കളയുടെ വാതിൽ തുറന്ന് ഉള്ളിലേക്ക് കയറി കതകടച്ച് കുറ്റിയിട്ടു.

 

“നിങ്ങൾക്ക് വെടിയേറ്റല്ലോ…!” മൊറാഗ് നിലവിളിച്ചു.

 

അയാൾ അവളെ ഉന്തിത്തള്ളി മുന്നോട്ട് നടത്തി. “അത് കാര്യമാക്കണ്ട…! എത്രയും പെട്ടെന്ന് ഇവിടെ നിന്നും പുറത്തു കടക്കണം നമുക്ക്…!” ബെഡ്റൂം ലക്ഷ്യമാക്കി അവളോടൊപ്പം മുകളിലത്തെ നിലയിലേക്ക് കയറവെ അയാൾ പറഞ്ഞു. “നീ പെട്ടെന്ന് ആ ബാഗ് എടുക്ക്…” പിൻഭാഗത്തെ സ്റ്റെയർകെയ്സിലേക്കുള്ള വാതിൽക്കൽ ചെന്ന് അയാൾ പുറത്തേക്ക് നോക്കി.

 

മുറ്റത്ത് കിടക്കുന്ന വാനിന്റെ സമീപം ഫോക്സും ഡെവ്‌ലിനും നിൽക്കുന്നുണ്ട്. നിശ്ശബ്ദത പാലിക്കാൻ ആംഗ്യം കാണിച്ചിട്ട് ക്യുസെയ്ൻ ശബ്ദമുണ്ടാക്കാതെ സ്റ്റെയർകെയ്സ് വഴി പിന്നിലെ മുറ്റത്തേക്ക് ഇറങ്ങി. മൊറാഗ് അയാളെ അനുഗമിച്ചു. താഴെയെത്തിയതും കെട്ടിടത്തിന് പിൻഭാഗത്തെ ഗാർഡനിലേക്ക് നീങ്ങിയ അവർ മതിൽ ചാടിക്കടന്ന് പുൽമേടുകൾക്കിടയിലെ ഒറ്റയടിപ്പാതയിലൂടെ ഗ്ലെൻഡു ലക്ഷ്യമാക്കി അതിവേഗം നീങ്ങി.                      

 

(തുടരും)

കൺഫെഷണൽ – 63

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

“സെർജന്റ്, നിങ്ങൾക്കപ്പോൾ മൺഗോ സഹോദരന്മാരെ അറിയാമല്ലേ…?” ഹാരി ഫോക്സ് ബ്രോഡിയോട് ചോദിച്ചു.

 

കുതിച്ചു പാഞ്ഞു കൊണ്ടിരിക്കുന്ന ആ ട്രെയിനിന്റെ ഏറ്റവും പിന്നിലെ ഗാർഡ്സ് വാനിലായിരുന്നു അവർ നാൽവരും. ഡെവ്‌ലിൻ, ഫോക്സ്, ട്രെന്റ്, പിന്നെ സെർജന്റ് ബ്രോഡി എന്നിവർ.

 

“ദേ ആർ അനിമൽസ്…” ബ്രോഡി പറഞ്ഞു. “സകലർക്കും ഭയമാണ് അവരെ… എങ്ങനെയാണ് ജനങ്ങൾ അവിടെ ജീവിക്കുന്നതെന്ന് എനിക്കറിയില്ല… രണ്ടു പേരും ജയിൽവാസം അനുഭവിച്ചിട്ടുള്ളവരാണ്… കള്ളവാറ്റ് ആയിരുന്നു ഹെക്ടർ ചെയ്ത കുറ്റം…. മൂന്ന് തവണയാണ് അതിന്റെ പേരിൽ അയാൾ ജയിൽവാസം അനുഭവിച്ചത്… പുറത്തിറങ്ങിയ ശേഷം അയാളത് ഇപ്പോഴും തുടരുന്നു… ആംഗസ് ആണെങ്കിൽ ചെറിയ ചെറിയ കുറ്റങ്ങളുമായിട്ടായിരുന്നു തുടക്കം… കുറച്ചു വർഷം മുമ്പ് നടന്ന ഒരു കൈയാംകളിയിൽ ഒരാളെ അയാൾ കൊന്നു… അഞ്ച് വർഷത്തെ തടവാണ് അതിനയാൾക്ക് ലഭിച്ചത്… എന്നാൽ മൂന്ന് വർഷം ആയപ്പോഴേക്കും അവർ അയാളെ മോചിപ്പിച്ചു… പിന്നെ രണ്ട് തവണ ബലാൽസംഗക്കുറ്റത്തിന് പിടികൂടിയെങ്കിലും ഇരകൾ പരാതി പിൻവലിക്കുകയാണുണ്ടായത്… കുറ്റവാളികളെ ഒളിവിൽ താമസിക്കാൻ ഇവർ ഒത്താശ ചെയ്യുന്നുണ്ടെന്ന് കേട്ടിട്ട് എനിക്ക് അത്ഭുതമൊന്നും തോന്നുന്നില്ല… പക്ഷേ, ഇതൊരു പുതിയ അറിവാണെനിക്ക്… അവരുടെ ഫയലുകളിൽ ഇതേക്കുറിച്ച് ഒന്നും തന്നെ രേഖപ്പെടുത്തിയിട്ടില്ല…”

 

“ആരുടെയും ശ്രദ്ധയിൽപ്പെടാതെ നമുക്ക് ഇവരുടെ ഫാമിന്റെ എത്രത്തോളം അടുത്ത് എത്താൻ സാധിക്കും…?” ട്രെന്റ് ചോദിച്ചു.

 

“ഏതാണ്ട് കാൽ മൈൽ അരികിൽ വരെ… ഗ്ലെൻഡുവിലേക്കുള്ള റോഡ് മാത്രമാണ് അങ്ങോട്ടുള്ള ഏക മാർഗ്ഗം…”

 

“വേറെ ഒരു വഴിയുമില്ല…?” ഫോക്സ് ആരാഞ്ഞു.

 

“കാൽനടയായി… മല കയറി അപ്പുറത്തിറങ്ങണം…”

 

“എന്തായാലും ഒരു പ്രധാന കാര്യം നാം കാണാതെ പോകരുത്…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “മൺഗോ സഹോദരന്മാരുടെയടുത്ത് തങ്ങുവാനായിരുന്നു ക്യുസെയ്ന്റെ പദ്ധതി എങ്കിൽ അക്കാര്യത്തിൽ വിഘ്നം നേരിട്ടിരിക്കുന്നു… സെർജന്റ് അയാളെ പിടികൂടിയതും ട്രെയിൽ നിന്ന് ചാടിയതും ആ ജിപ്സി ക്യാമ്പിൽ എത്തിപ്പെട്ടതും ഒക്കെ അയാളുടെ പ്ലാനിൽ ഇല്ലാത്തതായിരുന്നു… അങ്ങനെ അയാളുടെ കണക്കുകൂട്ടലുകൾ എല്ലാം തെറ്റിയിരിക്കുന്നു…”

 

“അത് ശരിയാണ്…” ഹാരി ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “മാത്രമല്ല, ഇപ്പോൾ ആ പെൺകുട്ടിയും ഒപ്പമുണ്ട്…”

 

“എപ്പോൾ വേണമെങ്കിലും അവർക്ക് ആ കുന്നിൻമുകളിൽ എത്താവുന്നതേയുള്ളൂ…” ട്രെന്റ് പറഞ്ഞു. “ആ ജീപ്പിലാണ് ഇപ്പോഴും അവരുടെ യാത്രയെങ്കിൽ ലാർവിക്ക് വഴി മാത്രമേ ആ ഫാമിൽ എത്താൻ കഴിയൂ… ഒരു ചെറിയ ഗ്രാമം ആയതുകൊണ്ട് അവർ കടന്നു പോകുന്നത് ആരെങ്കിലുമൊക്കെ ശ്രദ്ധിക്കാതിരിക്കില്ല…”

 

“എന്ന് ആശിക്കാം നമുക്ക്…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു.

 

ഡൺഹിൽ സ്റ്റേഷൻ അടുക്കാറായതോടെ ആ എക്സ്പ്രസ് ട്രെയിനിന്റെ വേഗത സാവധാനം കുറഞ്ഞു.

 

                                                          ***

 

“ഡാനി മാലൺ…” വൃത്തിരഹിതമായ മഗ്ഗിലേക്ക് കടുപ്പമുള്ള ചായയും പാലും ഒഴിച്ചുകൊണ്ട് ഹെക്ടർ മൺഗോ പറഞ്ഞു. “ഡാനി ഇവിടെ നിന്നും പോയിട്ട് കുറേയേറെ കാലമായി, അല്ലേ ആംഗസ്..?”

 

“അതെയതെ…” കൈയിൽ ഒരു ഗ്ലാസുമായി ആംഗസ് മൺഗോ അവർക്കരികിൽ വന്ന് ഇരുന്നു. തന്റെ ജ്യേഷ്ഠനെയും ക്യുസെയ്നെയും അവഗണിച്ചുകൊണ്ട് മൊറാഗിന്റെ നേർക്ക് മാത്രമായിരുന്നു അയാളുടെ നോട്ടമത്രയും. അത് മനസ്സിലാക്കിയ അവൾ അയാളുടെ ചുഴിഞ്ഞു നോട്ടത്തിൽ നിന്നും മുഖം തിരിച്ചു.

 

ഏറ്റവും വലിയ മണ്ടത്തരമാണ് താൻ ചെയ്തിരിക്കുന്നതെന്ന് ക്യുസെയ്ൻ മനസ്സിലാക്കിക്കഴിഞ്ഞിരുന്നു. വർഷങ്ങൾക്ക് മുമ്പ് മൺഗോ സഹോദരന്മാർ ഡാനി മാലണിന് ചെയ്തു കൊടുത്ത തരത്തിലുള്ള സഹായങ്ങളൊന്നുമല്ല ഇപ്പോൾ ഇവിടെ ലഭ്യം എന്നത് വ്യക്തം. ചായക്കോപ്പയെ പാടെ അവഗണിച്ച് കോട്ടിന്റെ പോക്കറ്റിലുള്ള സ്റ്റെച്ച്കിൻ പിസ്റ്റളിൽ വലതുകൈ വച്ചുകൊണ്ട് ക്യുസെയ്ൻ കരുതലോടെ അവിടെ ഇരുന്നു. അടുത്ത നീക്കം എന്തായിരിക്കണമെന്നതിനെക്കുറിച്ച് ഒരു ഊഹവുമില്ല. ഇത്തവണ തിരക്കഥ തന്നിഷ്ടത്തിന് സ്വയം എഴുതിക്കൊണ്ടിരിക്കുന്നത് പോലെ.

 

“നിങ്ങളെക്കുറിച്ചുള്ള വാർത്ത ഇപ്പോൾ പത്രത്തിൽ വായിച്ചതേയുള്ളൂ…” ന്യൂസ്പേപ്പർ ഉയർത്തിക്കാണിച്ചുകൊണ്ട് ഹെക്ടർ മൺഗോ പറഞ്ഞു. “ഇതിൽ ഈ പെൺകുട്ടിയുടെ കാര്യം പറയുന്നില്ലല്ലോ…”

 

ക്യുസെയ്ൻ ആ പത്രത്തിലേക്ക് നോക്കാനേ പോയില്ല. “അക്കാര്യം അതിലുണ്ടാവില്ല…”

 

“ശരി, ഞങ്ങളിൽ നിന്ന് എന്ത് സഹായമാണ് നിങ്ങൾക്ക് വേണ്ടത്…? കുറച്ചു ദിവസം ഒളിവിൽ കഴിയാനുള്ള സൗകര്യമാണോ…?”

 

“ഇന്നത്തേയ്ക്ക് മാത്രം…” ക്യുസെയ്ൻ പറഞ്ഞു. “ഇരുട്ടിക്കഴിഞ്ഞിട്ട് ആരെങ്കിലുമൊരാൾ നിങ്ങളുടെ ആ പഴഞ്ചൻ വാനിൽ തെക്കൻപ്രദേശത്തേക്ക് എത്തിച്ചു തരണം… നിങ്ങളുടെ ഫാമിലെ സാധനങ്ങൾ പിന്നിൽ നിറയ്ക്കുകയാണെങ്കിൽ അതിനിടയിൽ ഞങ്ങൾ ഒളിച്ചിരുന്നുകൊള്ളാം…”

 

ഹെക്ടർ മൺഗോ ആലോചിച്ചിട്ടെന്ന പോലെ തല കുലുക്കി. “പിന്നെന്താ, ആവാമല്ലോ… ആട്ടെ, എങ്ങോട്ടാണ്…? ഡംഫ്രീസിലേക്കാണോ…?”

 

“കാർലൈലിൽ മോട്ടോർവേ തുടങ്ങുന്നയിടത്തേക്ക് പറ്റുമോ…?”

 

“അറുപത് മൈൽ ഉണ്ട്… നല്ല ചെലവ് വരും…”

 

“എത്രയാകും…?”

 

ആംഗസിന് നേർക്ക് ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് ഹെക്ടർ ചുണ്ട് നനച്ചു. “ആയിരം പൗണ്ട്, സുഹൃത്തേ… കാരണം, നിങ്ങളൊരു മത്സ്യമാണ്… വമ്പൻ മത്സ്യം…”

 

ക്യുസെയ്ൻ തന്റെ ബാഗ് തുറന്ന് ഒരു കെട്ട് നോട്ട് പുറത്തെടുത്ത് അതിൽ നിന്നും പത്തെണ്ണം വലിച്ചെടുത്തു. “അഞ്ഞൂറ് പൗണ്ട്…” നോട്ടുകൾ മേശപ്പുറത്ത് വച്ചിട്ട് അയാൾ പറഞ്ഞു.

 

“എന്തോ, എനിക്കറിയില്ല…” നിഷേധ രൂപേണ ഹെക്ടർ വിലപേശുവാനുള്ള തുടക്കമിട്ടു.

 

“വിഡ്ഢിത്തരം കാണിക്കല്ലേ…” ആംഗസ് തന്റെ ജ്യേഷ്ഠനോട് പറഞ്ഞു. “കഴിഞ്ഞ ആറു മാസത്തിനിടയിൽ ആദ്യമായിട്ടാണ് ഇത്രയും പണം ഒരുമിച്ച് കാണുന്നത്…” അയാൾ ക്യുസെയ്ന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. ഞാൻ കൊണ്ടുപോകാം നിങ്ങളെ കാർലൈലിലേക്ക്…”

 

“അപ്പോൾ ആ കാര്യത്തിന് തീരുമാനമായി…” ക്യുസെയ്ൻ എഴുന്നേറ്റു. “ഞങ്ങൾക്ക് വിശ്രമിക്കാൻ ഒരു റൂം തരപ്പെടുമെന്ന് കരുതുന്നു…”

 

“അതിന് വിരോധമില്ല…” ഹെക്ടറിന് ആകാംക്ഷ അല്പം കൂടിയത് പോലെ തോന്നി. “ഒന്ന് നിങ്ങൾക്കും പിന്നെയൊന്ന് ഈ ചെറുപ്പക്കാരിയ്ക്കും…”

 

“അതുവേണ്ട, ഒരു റൂം മതിയാവും…” ഇടനാഴിയിലൂടെ അയാളെ അനുഗമിച്ച് മുകളിലേക്കുള്ള ബലഹീനമായ ഗോവണി കയറവെ ക്യുസെയ്ൻ പറഞ്ഞു.

 

മുകളിലത്തെ നിലയിൽ ആദ്യം കണ്ട വാതിൽ ഹെക്ടർ തുറന്നു. അതിനുള്ളിൽ നിന്നായിരുന്നു വലിയ ആ ബെഡ്റൂമിലേക്കുള്ള പ്രവേശനം. അധികം വെളിച്ചമൊന്നും ഇല്ലാത്ത, പഴകിയ ഗന്ധം നിറഞ്ഞ ആ മുറിയുടെ ചുമരിലെ വാൾപേപ്പറിൽ ഈർപ്പം തളം കെട്ടി നിന്നിരുന്നു. അവിടെയുള്ള പഴഞ്ചൻ ഡബിൾകോട്ടിൽ ഇട്ടിരിക്കുന്ന വർഷങ്ങൾ പഴക്കമുള്ള കിടക്കയിൽ ഏതാനും ആർമി ബ്ലാങ്കറ്റുകൾ അടുക്കി വച്ചിരിക്കുന്നു.

 

“ആ കാണുന്ന വാതിലാണ് ടോയ്‌ലറ്റിന്റേത്…” ഹെക്ടർ പറഞ്ഞു. “ശരി, അപ്പോൾ നിങ്ങൾ വിശ്രമിക്കൂ…”

 

ഹെക്ടർ പുറത്തിറങ്ങി വാതിൽ ചാരി. അയാൾ കോണിപ്പടികൾ ഇറങ്ങി പോകുന്ന ശബ്ദം അവർ കേട്ടു. പഴകി തുരുമ്പ് പിടിച്ച ഒരു ഓടാമ്പൽ ആയിരുന്നു ആ വാതിലിന്റേത്. ക്യുസെയ്ൻ അത് വലിച്ച് വാതിൽ പൂട്ടി. മുറിയുടെ മറുവശത്ത് താഴും താക്കോലുമുള്ള മറ്റൊരു വാതിൽ കൂടിയുണ്ടായിരുന്നു. ആ വാതിൽ തുറന്ന ക്യുസെയ്ൻ കണ്ടത് താഴെ മുറ്റത്തേക്ക് എത്തുന്ന, കല്ലു കൊണ്ട് പണിത ഒരു സ്റ്റെയർകെയ്സാണ്. വാതിൽ അടച്ച് അയാൾ അതും ലോക്ക് ചെയ്തു.

 

അയാൾ പെൺകുട്ടിയുടെ നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “എല്ലാം ഓകെയല്ലേ…?”

 

“ആ രണ്ടാമന്റെ കണ്ണ് ശരിയല്ല…” അവൾ ഭയം കൊണ്ട് ഒന്ന് വിറച്ചു. “മറേയെക്കാൾ മോശമാണ് അയാൾ…” അവൾ ഒന്ന് സംശയിച്ചു. “ഞാൻ നിങ്ങളെ ഹാരി എന്ന് വിളിച്ചോട്ടെ…?”

 

“അതിനെന്താ, വിളിച്ചോളൂ…”

 

കിടക്കയിൽ വച്ചിരുന്ന ബ്ലാങ്കറ്റ് എടുത്ത് അയാൾ വിരിച്ചു. “നമ്മളിനി എന്ത് ചെയ്യാൻ പോകുന്നു…? അവൾ ചോദിച്ചു.

 

“വിശ്രമിക്കുന്നു…” ക്യുസെയ്ൻ പറഞ്ഞു. “കുറച്ച് ഉറങ്ങാൻ നോക്കൂ… പേടിക്കണ്ട… തൽക്കാലം ആർക്കും ഈ മുറിയിലേക്ക് കടക്കാനാവില്ല…”

 

“കാർലൈലിലേക്ക് അവർ നമ്മളെ കൊണ്ടുപോകുമെന്ന് തോന്നുന്നുണ്ടോ…?” മൊറാഗ് ചോദിച്ചു.

 

“ഇല്ല… പക്ഷേ, ഇരുട്ടുന്നതിന് മുമ്പ് എന്തെങ്കിലും സാഹസത്തിന് അവർ മുതിരുമെന്ന് തോന്നുന്നില്ല… അപ്പോഴേക്കും നമ്മൾ പോകാൻ തയ്യാറുമായിരിക്കുമല്ലോ…”

 

“നമ്മളെ അപകടപ്പെടുത്താൻ അവർ ശ്രമിക്കുമെന്ന് നിങ്ങൾക്കുറപ്പാണല്ലേ…?”

 

“അതെ… കാരണം, അവർ അത്തരക്കാരാണെന്നത് തന്നെ… നീയിനി കിടന്നോളൂ… അല്പമെങ്കിലും ഉറങ്ങാൻ നോക്കൂ…”

 

കോട്ട് അഴിച്ചു മാറ്റാൻ ശ്രമിക്കാതെ ക്യുസെയ്ൻ കിടക്കയുടെ ഒരു വശത്ത് കയറിക്കിടന്നു. അയാളുടെ വലതു കൈവിരലുകൾ സ്റ്റെച്ച്കിൻ പിസ്റ്റളിന്മേൽത്തന്നെയുണ്ടായിരുന്നു. കട്ടിലിന്റെ മറുഭാഗത്തു കൂടി അവളും കിടക്കയിൽ കയറി കിടന്നു. കുറച്ചു നേരം അങ്ങനെ കിടന്നതിന് ശേഷം അവൾ ഉരുണ്ട് അരികിലേക്ക് വന്ന് അയാളെ കെട്ടിപ്പിടിച്ചു.

 

“എനിക്ക് വല്ലാതെ ഭയം തോന്നുന്നു…”

 

അയാൾ അവളെ ചേർത്ത് പിടിച്ചു. “ശാന്തമായിരിക്കൂ… ഞാനിവിടെയില്ലേ… ഇവിടെ വച്ച് ആരും ഉപദ്രവിക്കില്ല നിന്നെ…”

 

ശ്വാസഗതി മന്ദഗതിയിലായി അവൾ ഗാഢനിദ്രയിലേക്ക് വഴുതി വീണിരിക്കുന്നു. അവളെ ചേർത്തു പിടിച്ച്, ഭാവി പരിപാടികളെക്കുറിച്ച് ചിന്തിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ കിടന്നു. ഇവൾ ഒരു ബാദ്ധ്യതയായി മാറിക്കഴിഞ്ഞു. എത്ര നേരത്തേക്ക് എന്ന് ഇനിയും അറിയില്ല. മറ്റൊരു തരത്തിൽ ആലോചിച്ചാൽ താൻ ഇവളോട് കടപ്പെട്ടിരിക്കുന്നു. ധാർമ്മികമായ കടപ്പാട്… അയാൾ അവളുടെ നിഷ്കളങ്കമായ മുഖത്തേക്ക് ഉറ്റു നോക്കി. ജീവിതവീഥിയിൽ ഇനിയും കളങ്കമേൽക്കപ്പെടാത്തവൾ. ഈ ദുഷിച്ച ലോകത്ത് അതൊരു വലിയ കാര്യം തന്നെയാണ്. അതേക്കുറിച്ച് ആലോചിച്ചുകൊണ്ട് അയാൾ കണ്ണുകൾ അടച്ചു. ഒടുവിൽ ഉറക്കത്തിലേക്ക് വീണു.

 

                                                          ***

 

“അയാളുടെ കൈവശമുള്ള നോട്ടുകെട്ടുകൾ അത്രയും നീ കണ്ടുവെന്നാണോ പറയുന്നത്…?” ഹെക്ടർ ചോദിച്ചു.

 

“അതെ… ഈ കണ്ണുകൾ കൊണ്ട് കണ്ടതാണ്…” ആംഗസ് പറഞ്ഞു.

 

“പക്ഷേ, അയാൾ വാതിൽ ലോക്ക് ചെയ്തു… അതിന്റെ ശബ്ദം ഞാൻ കേട്ടതാണ്…”

 

“അതിൽ സംശയമൊന്നും വേണ്ട… വിഡ്ഢിയൊന്നുമല്ലല്ലോ അയാൾ… സാരമില്ല… ഇപ്പോഴല്ലെങ്കിൽ പിന്നീട് അയാൾക്ക് പുറത്ത് വരാതിരിക്കാനാവില്ലല്ലോ… അപ്പോൾ കൈകാര്യം ചെയ്യാം നമുക്ക്…”

 

“തീർച്ചയായും…” ഹെക്ടർ പറഞ്ഞു.

 

“ഞാൻ പറഞ്ഞത് മറക്കണ്ട… ആ പെൺകുട്ടി എനിക്കുള്ളതാണ്…” ഗ്ലാസിൽ വീണ്ടും വിസ്കി നിറച്ചുകൊണ്ട് ആംഗസ് പറഞ്ഞു.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

കൺഫെഷണൽ – 62

ഈ നോവൽ തുടക്കം മുതൽ വായിക്കാൻ ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...

ഗ്ലാസ്ഗോ എയർപോർട്ടിന്റെ പാർക്കിങ്ങ് ഏരിയയിൽ നിന്നും ആ പോലീസ് വാഹനം പുറത്തേക്ക് കടന്നു. “എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നതെന്ന് നിങ്ങൾക്കറിയാമല്ലോ… മുപ്പത്തിയഞ്ച് മിനിറ്റിനുള്ളിൽ നമുക്ക് അവിടെയെത്തണം… അതുകൊണ്ട് ചവിട്ടി വിട്ടോളൂ…” ചീഫ് ഇൻസ്പെക്ടർ ട്രെന്റ് കാറിന്റെ ഡ്രൈവറോട് പറഞ്ഞു. ഡെവ്‌ലിനും ഹാരി ഫോക്സും പിൻസീറ്റിൽ ആണ് ഇരുന്നിരുന്നത്. ട്രെന്റ് അവർക്ക് നേരെ തിരിഞ്ഞു. “യാത്ര എങ്ങനെയുണ്ടായിരുന്നു…?”

 

“പെട്ടെന്ന് തന്നെ എത്താൻ പറ്റി എന്നതാണ് മുഖ്യം…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “എന്താണ് ഏറ്റവും പുതിയ വിവരങ്ങൾ…?”

 

“ക്യുസെയ്ൻ വീണ്ടും തല പൊക്കിയിയിരുന്നു… ഗാലോവേ കുന്നുകളിലെ ഒരു ജിപ്സി ക്യാമ്പിൽ… നിങ്ങൾ ലാന്റ് ചെയ്യുന്നതിന് അല്പം മുമ്പ് കാറിലെ റേഡിയോയിൽ കേട്ടതാണ്…”

 

“എന്നിട്ട് പിന്നെയും രക്ഷപെട്ടു കാണും…?” ഡെവ്‌ലിൻ ചോദിച്ചു.

 

“അതെ, നിർഭാഗ്യവശാൽ…”

 

“അങ്ങനെയൊരു ദുഃസ്വഭാവമുണ്ട് അയാൾക്ക്…”

 

“ഡൺഹില്ലിലേക്കാണ് നിങ്ങൾക്ക് പോകേണ്ടതെന്നല്ലേ പറഞ്ഞത്…? നമ്മളിപ്പോൾ നേരെ ഗ്ലാസ്ഗോ സെൻട്രൽ റെയിൽവേ സ്റ്റേഷനിലേക്കാണ് പോകുന്നത്… മെയിൻ റോഡ് ഇപ്പോഴും വെള്ളത്തിനടിയിലാണ്… ഗ്ലാസ്ഗോയിൽ നിന്നുള്ള ലണ്ടൻ എക്സ്പ്രസ്സിൽ നമുക്ക് കയറാനുള്ള ഏർപ്പാട് ചെയ്തിട്ടുണ്ട് ഞാൻ… അവർ നമ്മെ ഡൺഹില്ലിൽ ഇറക്കും… ക്യുസെയ്നെ പിടികൂടിയ ആ പോലീസ് സെർജന്റ് ബ്രോഡിയെയും അവിടെ നിന്ന് നമുക്ക് ഒപ്പം കൂട്ടാം… അയാളുടെ കസ്റ്റഡിയിൽ നിന്നാണ് ക്യുസെയ്ൻ ചാടിപ്പോയതെങ്കിലും ആ പ്രദേശത്തൊക്കെ നല്ല പരിചയമുണ്ട് അയാൾക്ക്… അത് നമുക്ക് പ്രയോജനപ്പെടുത്താനാകും…”

 

“ഫൈൻ…” ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “അപ്പോൾ അക്കാര്യത്തിൽ ഇനി തലപുകയേണ്ട കാര്യമില്ലെന്ന് തോന്നുന്നു… പിന്നെ, നിങ്ങളുടെ കൈയിൽ ആയുധമൊക്കെ ഉണ്ടല്ലോ അല്ലേ…?”

 

“യെസ്… ശരിയ്ക്കും നാം എങ്ങോട്ടാണ് പോകുന്നതെന്ന് ഞാൻ അറിയുന്നതിൽ വിരോധമുണ്ടോ…?” ട്രെന്റ് ചോദിച്ചു.

 

“ഡൺഹില്ലിൽ നിന്നും അധികം ദൂരെയല്ലാത്ത ലാർവിക്ക് എന്ന ഗ്രാമത്തിലേക്ക്…” ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “അവിടെ ഒരു ഫാം ഉണ്ട്… കുറ്റവാളികൾക്ക് സുരക്ഷിതമായി ഒളിവിൽ കഴിയാനുള്ള സൗകര്യം ചെയ്തു കൊടുക്കുന്ന ഒരു അധോലോകം തന്നെ അവിടെ പ്രവർത്തിക്കുന്നുണ്ടെന്നാണ് ഞങ്ങൾക്ക് ലഭിച്ച വിവരം… നമ്മുടെ ക്യുസെയ്ൻ അവിടെത്തന്നെയുണ്ടാകുമെന്നാണ് ഞങ്ങളുടെ കണക്കുകൂട്ടൽ…”

 

“അങ്ങനെയാണെങ്കിൽ ഞാൻ ലോക്കൽ പോലീസിന്റെ സഹായം കൂടി ഏർപ്പാടാക്കട്ടെ…?”

 

“നോ…”  ഡെവ്‌ലിൻ പറഞ്ഞു. “നാം സംശയിക്കുന്ന ആ ഫാം ഒരു ഒറ്റപ്പെട്ട പ്രദേശത്താണ്… കൂടുതൽ ആളുകളുടെ നീക്കം – അത് യൂണിഫോമിലായാലും അല്ലെങ്കിലും അവരുടെ ശ്രദ്ധയിൽ പെടും… നാം തേടുന്നയാൾ അവിടെയുണ്ടെങ്കിൽ അയാൾക്ക് രക്ഷപെടാൻ ഒരിക്കൽക്കൂടി അവസരമൊരുക്കുകയേ ഉള്ളൂ അത്…”

 

“അങ്ങനെ നാം അയാളെ പിടികൂടാൻ പോകുന്നു…” ട്രെന്റ് പറഞ്ഞു.

 

തല കുലുക്കിയ ഫോക്സിന് നേരെ ഒന്ന് നോക്കിയിട്ട് ഡെവ്‌ലിൻ ട്രെന്റിന് നേർക്ക് തിരിഞ്ഞു. “മിനിഞ്ഞാന്ന് രാത്രി അയർലണ്ടിന്റെ സമുദ്രാതിർത്തിയിൽ വച്ച് മൂന്ന് പ്രൊവിഷണൽ IRA പ്രവർത്തകർ ഇയാളെ വകവരുത്താൻ ശ്രമിച്ചിരുന്നു… എന്നാൽ ആ മൂന്നു പേരും യാത്രയായി, പരലോകത്തേക്ക്…”

 

“ഗുഡ് ഗോഡ്…!”

 

“എക്സാക്റ്റ്‌ലി… പിടികൂടുന്നതിന് മുമ്പ് തന്നെ നിങ്ങളുടെ കുറച്ച് സഹപ്രവർത്തകരെയും അയാൾ അങ്ങോട്ട് അയയ്ക്കുമെന്ന കാര്യത്തിൽ സംശയമില്ല… അതുകൊണ്ട്, ഞങ്ങൾ പറയുന്നത് പോലെ നീങ്ങുന്നതായിരിക്കും ബുദ്ധി, ചീഫ് ഇൻസ്പെക്ടർ…” ഹാരി ഫോക്സ് പറഞ്ഞു. “ബിലീവ് മീ…”

 

                                                      ***

 

ഗ്ലെൻഡുവിന് സമീപമുള്ള കുന്നിൻമുകളിലെ നനഞ്ഞ പുൽമേട്ടിൽ ഇരുന്നുകൊണ്ട് ക്യുസെയ്നും മൊറാഗും താഴ്‌വാരത്തിലേക്ക് നോക്കി. അങ്ങോട്ട് എത്തുവാനുള്ള കാട്ടുപാത പലയിടത്തും കാടുകയറി അപ്രത്യക്ഷമായിട്ടുണ്ട്. അത് എന്തുതന്നെയായാലും ശരി, ജീപ്പ് ഇവിടെ എവിടെയെങ്കിലും ഒളിപ്പിച്ച് വച്ചിട്ട് നടന്നു പോകുന്നതായിരിക്കും ബുദ്ധി എന്ന് ക്യുസെയ്ന് തോന്നി. എന്തെങ്കിലും അനിഷ്ടസംഭവങ്ങളുണ്ടായാൽ രക്ഷപെടാൻ എളുപ്പമാകും. മൺഗോ സഹോദരന്മാർ ഈ ജീപ്പിനെക്കുറിച്ച് അറിയാതിരിക്കുന്നത് തന്നെയാണ് നല്ലത്.

 

“അവിടം കണ്ടിട്ട് ഞങ്ങളെക്കാൾ ദാരിദ്ര്യം ആണെന്ന് തോന്നുന്നല്ലോ…” മൊറാഗ് അത്ഭുതപ്പെട്ടു.

 

അവൾ പറഞ്ഞതിൽ ഒട്ടും അതിശയോക്തി ഉണ്ടായിരുന്നില്ല. മേൽക്കൂരയില്ലാത്ത ഒരു ധാന്യപ്പുര. പ്രധാന കെട്ടിടത്തിന്റെ മേൽക്കൂരയിലെ ഓടുകൾ ഭൂരിഭാഗവും കാണാനില്ല. കെട്ടിടത്തിനു ചുറ്റുമുള്ള പരിസരം എമ്പാടും മഴവെള്ളം കെട്ടിക്കിടക്കുന്ന ചെറുകുഴികൾ. ടയറുകൾ ഇല്ലാത്ത ഒരു ട്രക്കും തുരുമ്പെടുത്ത് നശിച്ചുകൊണ്ടിരിക്കുന്ന ഒരു ട്രാക്ടറും ഒരു മൂലയ്ക്ക് അനാഥമായി കിടക്കുന്നുണ്ട്.

 

ഭയം ഗ്രസിച്ചത് പോലെ ആ പെൺകുട്ടി പൊടുന്നനെ ഞെട്ടി വിറച്ചു. “എന്തോ, എനിക്ക് അപകടം മണക്കുന്നു… ആ പ്രദേശം അത്ര ശരിയല്ല…”

 

ക്യുസെയ്ൻ എഴുന്നേറ്റ് തന്റെ ബാഗ് കൈയിലെടുത്തു. പിന്നെ പോക്കറ്റിൽ നിനും സ്റ്റെച്ച്കിൻ പിസ്റ്റൾ പുറത്തെടുത്തു. “ഇത് നീ കണ്ടില്ലേ…? ഭയപ്പെടാനൊന്നുമില്ല… എന്നെ വിശ്വസിക്കൂ…”

 

“തീർച്ചയായും…” അവൾക്ക് ആത്മവിശ്വാസം കൈവന്നത് പോലെ തോന്നി. “തീർച്ചയായും നിങ്ങളിലെനിക്ക് വിശ്വാസമുണ്ട്…”

 

അയാളുടെ കൈമുട്ടിന് മുകളിൽ മുറുകെ പിടിച്ച് കൊണ്ട് അയാൾക്കൊപ്പം ആ ഫാം ലക്ഷ്യമാക്കി അവൾ കുന്നിറങ്ങുവാൻ തുടങ്ങി.

 

                                                  ***

 

ഹെക്ടർ മൺഗോ അന്ന് രാവിലെ തന്നെ വാഹനവുമായി ലാർവിക്കിലേക്ക് പോയിരുന്നു. മിക്കവാറും എല്ലാ സാധനങ്ങളുടെയും സ്റ്റോക്ക് തീർന്നിരുന്നുവെങ്കിലും ഒറ്റ സിഗരറ്റ് പോലും ഇല്ലാതായപ്പോഴാണ് അയാൾ മാർക്കറ്റിൽ പോകാൻ തീരുമാനിച്ചത്. പന്നിയിറച്ചി, കോഴിമുട്ട, ടിന്നിലടച്ച വിവിധ തരം ഭക്ഷണ പദാർത്ഥങ്ങൾ, ഒരു കാർട്ടൻ സിഗരറ്റ്, ഒരു ബോട്ട്‌ൽ സ്കോച്ച് എന്നിവ വാങ്ങിയതിന് ശേഷം ഷോപ്പ് ഉടമയായ വൃദ്ധയോട് അതിന്റെയെല്ലാം കണക്ക് എഴുതി വച്ചുകൊള്ളാൻ പറഞ്ഞു. മൺഗോ സഹോദരന്മാരെ ഭയമായിരുന്നത് കൊണ്ട് അയാളെ അനുസരിക്കുക മാത്രമേ അവർക്ക് നിർവ്വാഹമുണ്ടായിരുന്നുള്ളൂ. അവർക്ക് മാത്രമല്ല, ആ നാട്ടിലെ സകലർക്കും ഭയമായിരുന്നു മൺഗോ സഹോദരന്മാരെ. ന്യൂസ്പേപ്പർ സ്റ്റാൻഡിൽ നിന്നും ഒരു പത്രവും വലിച്ചെടുത്ത് അയാൾ തന്റെ പഴയ വാനിൽ കയറി സ്വന്തം താവളത്തിലേക്ക് തിരിച്ചു.

 

ഒരു പഴയ ഫ്ലൈയിങ്ങ്  ജാക്കറ്റും തുണിത്തൊപ്പിയുമായിരുന്നു പരുക്കൻ മുഖമുള്ള ആ അറുപത്തിരണ്ടുകാരൻ ധരിച്ചിരുന്നത്. കുറ്റിരോമങ്ങൾ വളർന്നു നിൽക്കുന്ന ആ ഇരുണ്ട മുഖത്ത് ക്രൂരഭാവമാണ് മുന്നിട്ട് നിൽക്കുന്നത്. വാൻ മുറ്റത്ത് പാർക്ക് ചെയ്തിട്ട് സാധനങ്ങൾ വച്ചിരിക്കുന്ന കാർട്ടൺ എടുത്ത് അപ്പോഴും തോർന്നിട്ടില്ലാത്ത മഴയത്തു കൂടി ഓടിച്ചെന്ന് വാതിൽ ചവിട്ടിത്തുറന്നു.

 

ഒട്ടും അടുക്കും ചിട്ടയുമില്ലാതെ വൃത്തിഹീനമായിരുന്നു അടുക്കള. എച്ചിൽ നിറഞ്ഞ പാത്രങ്ങൾ സിങ്കിനുള്ളിൽ കുമിഞ്ഞു കൂടിക്കിടക്കുന്നു. അടുക്കളയിലെ മേശയ്ക്കരികിൽ തലയ്ക്ക് പിന്നിൽ കൈകൾ കെട്ടി വിജനതയിലേക്ക് കണ്ണും നട്ട് ചാരി ഇരിക്കുന്നുണ്ട് അയാളുടെ സഹോദരനായ ആംഗസ്. മുടി പറ്റെ വെട്ടിയ അയാളുടെ മുഖത്തെ വെളുത്ത മുറിപ്പാട് വലതുകണ്ണിന് മദ്ധ്യത്തിലൂടെ നെറ്റിയിലേക്ക് നീണ്ടിരിക്കുന്നു. ഹെക്ടറിനെപ്പോലെ തന്നെ ആരിലും ഭീതി ജനിപ്പിക്കുന്ന മുഖമായിരുന്നു ആ നാല്പത്തിയഞ്ചുകാരന്റേത്.

 

“നിങ്ങൾ പോയ വഴിയ്ക്ക് തുലഞ്ഞുപോയെന്നാണ് ഞാൻ കരുതിയത്…” തന്റെ ജ്യേഷ്ഠൻ കൊണ്ടു വന്ന കാർട്ടണുള്ളിൽ പരതിയ അയാൾ വിസ്കി ബോട്ട്‌ൽ പുറത്തെടുത്ത് തുറന്ന് വലിയൊരു കവിൾ അകത്താക്കി. പിന്നെയാണ് അയാളുടെ കണ്ണുകൾ സിഗരറ്റ് കാർട്ടണിൽ പതിഞ്ഞത്.

 

“ബാസ്റ്റർഡ്… കുഴിമടിയൻ…” ഹെക്ടർ അവനെ ശകാരിച്ചു. “നിനക്ക് ആ സ്റ്റവ് എങ്കിലും ഒന്ന് കത്തിച്ചു കൂടേ…?”

 

ജ്യേഷ്ഠനെ അവഗണിച്ച ആംഗസ് കുപ്പിയിൽ നിന്നും ഒരു കവിൾ കൂടി അകത്താക്കിയിട്ട് ഒരു സിഗരറ്റിന് തീ കൊളുത്തി ന്യൂസ്പേപ്പർ എടുത്ത് നിവർത്തി. സിങ്കിന് സമീപത്ത് നിന്നും തീപ്പെട്ടിയെടുത്ത് ഗ്യാസ് സ്റ്റവിൽ തീ കൊളുത്തിയ ഹെക്ടർ ഒരു നിമിഷം പുറത്തേക്ക് നോക്കിയപ്പോൾ കണ്ടത് അങ്ങോട്ട് നടന്നടുക്കുന്ന ക്യുസെയ്നെയും മൊറാഗിനെയുമാണ്.

 

“നമുക്ക് വിരുന്നുകാരുണ്ടല്ലോ…” ഹെക്ടർ പറഞ്ഞു.

 

ആംഗസ് അയാളുടെ അരികിൽ വന്ന് പുറത്തേക്ക് നോക്കി. അയാളുടെ മുഖം പെട്ടെന്ന് വലിഞ്ഞു മുറുകി. “ഒരു മിനിറ്റ്…” അയാൾ ആ ന്യൂസ്പേപ്പർ ഡ്രൈയിൻ ബോർഡിന് മേൽ നിവർത്തിയിട്ടു. “അയാളെ കണ്ടാൽ ഈ പത്രത്തിൽ കൊടുത്തിരിക്കുന്ന ഫോട്ടോയിലേത് പോലെയില്ലേ…?”

 

പത്രത്തിലെ ഫോട്ടോയും വാർത്തയും നിമിഷനേരം കൊണ്ട് പരിശോധിച്ച ഹെക്ടർ പറഞ്ഞു. “ജീസസ്…! ഇവൻ ശരിയ്ക്കും പ്രശ്നക്കാരൻ തന്നെ… നല്ലൊരു ഇരയെയാണ് നമുക്ക് കിട്ടിയിരിക്കുന്നത്…”

 

“മാളത്തിൽ നിന്നും പുറത്ത് വന്ന മറ്റൊരു ചുണ്ടെലി…” പുച്ഛത്തോടെ ആംഗസ് പറഞ്ഞു. “ഇവിടെ വന്ന മറ്റു പലരെയും പോലെ കാര്യം കഴിഞ്ഞിട്ട് ഇവനെയും നമുക്ക് തട്ടാം…”

 

“അത് ശരിയാണ്…” ഹെക്ടർ തല കുലുക്കി.

 

“പക്ഷേ, ആ പെൺകുട്ടിയെ കൊല്ലണ്ട…” കൈയുടെ പിൻഭാഗം കൊണ്ട് ആംഗസ് ചുണ്ട് തുടച്ചു. “അവളെ മൊത്തത്തിൽ എനിക്കിഷ്ടപ്പെട്ടു… അവൾ എനിക്കുള്ളതാണ് കിഴവാ… അതോർമ്മ വേണം… വരൂ, അവരെ നമുക്ക് ഉള്ളിലേക്ക് ക്ഷണിയ്ക്കാം…” ആംഗസ് പറഞ്ഞു.

 

അടുത്ത നിമിഷം വാതിൽക്കൽ മുട്ടുന്ന ശബ്ദം കേൾക്കാറായി.

 

(തുടരും)

അടുത്ത ലക്കത്തിന് ഇവിടെ ക്ലിക്ക് ചെയ്യുക...